توضیح: نام فیلم، با اشاره ای استعاری، به داستان آلیس در سرزمین عجایب، به معنی جایی برای پا گذاشتن به یک دنیای ناشناخته است.
وقتی مرد، برای کمک به همسرش، که می خواهد شماره ای را در تلفن دستی او پیدا کند پیش می آید، آنها با فاصله از هم می ایستند، در حالی که تا کمتر از یک سال پیش، این زوج خوشبخت و عاشق، هر بار نزدیک شدن دیگری را با بوسه ای عاشقانه و بی مقدمه پاسخ می دادند. اما امروز، زن تنها می تواند با یک لبخند کمرنگ و یک تشکر ساده، از شوهرش استقبال کند، و این، بدون آن که قصد مؤاخذه ای در میان باشد، بیشترین حد از محبت است که یک زن سرخورده و غمگین می تواند نشان بدهد.
بکا (نیکول کیدمن)، و هاوی (آرون اکهارت)، با وجود گذشتن هشت ماه از حادثه ای که در جریان آن، پسر بچه شان از دست رفته، هنوز در حالتی از غافلگیری و ناباوری به سر می برند. آنها که در تلاش برای کنار آمدن با غصه از دست دادن بهترین قسمت از وجودشان هستند، هنگام نزدیک شدن به هم، پی می برند چه اندازه با هم غریبه اند.
به نظر می آید، بکا بیشتر تحت تأثیر این ماجرا قرار گرفته، اما هر دوی آنها فرصت تغییر دادن در زندگیشان را دارند ... آیا هاوی می تواند گرمای عشق را در زنی دیگر بیابد، یا آیا بکا می تواند حس فرزندی را در بچه ی دیگری بجوید؟ ... شاید بکا بتواند در متن تفکر چند جهانی، با پذیرفتن این تصور که، "این جهان، تنها سویه ی غمگین ماست، و ما در جهان دیگری به ثانیه های شاد، دست خواهیم یافت"، به آسایش برسد.
داستان زوجی که فرزندشان را از دست داده اند، در قالب کتابهای گوناگون و فیلمها و مجموعه های تلویزیونی مختلف، تارهای احساسی ما را بارها به ارتعاش درآورده و موسیقی حزن انگیز یک ویولون پیش پا افتاده را طنین انداز کرده است، تا ما در این ساخته نیز، در پی شنیدن یک آهنگ سوگوارانه عزاداری باشیم؛ اما نویسنده، دیوید لیندسی-آبایر (با اقتباس از اثری نوشته خودش، که برنده جایزه پولیتزر شده)، و سازنده فیلم، جان کامرون میچل، داستانی با ضرباهنگ مناسب، و مجموعه ای از لحظات با شکوه و تأثرانگیز را خلق کرده اند.
کیدمن، در بهترین نقش آفرینی دوران بازیگریش، به همراه اکهارت، هارمونی اثربخش و مکملی به اندوه مشترک، و غصه های انفرادی زوجی که نقششان را بازی می کنند، بخشیده اند، که غالبا در نجواها و سکوت ایشان، بازتاب می یابد. در مجموع، و در مقایسه با تجربه های پیشین، با محوریت این موضوع، که غالبا چندان هم موفق نبوده اند، این ساخته یک اتفاق است. این فیلم، تأکیدی است بر اهمیت سینما در خلق ثانیه های بزرگ و پر اهمیت، در زندگی فراموش نشدنی و دراماتیک ما.
By Richard Corliss
Time, December 13, 2010, Vol 176, No 24
برگردان رضا هاشمپور
زمستان 1389
وقتی مرد، برای کمک به همسرش، که می خواهد شماره ای را در تلفن دستی او پیدا کند پیش می آید، آنها با فاصله از هم می ایستند، در حالی که تا کمتر از یک سال پیش، این زوج خوشبخت و عاشق، هر بار نزدیک شدن دیگری را با بوسه ای عاشقانه و بی مقدمه پاسخ می دادند. اما امروز، زن تنها می تواند با یک لبخند کمرنگ و یک تشکر ساده، از شوهرش استقبال کند، و این، بدون آن که قصد مؤاخذه ای در میان باشد، بیشترین حد از محبت است که یک زن سرخورده و غمگین می تواند نشان بدهد.
بکا (نیکول کیدمن)، و هاوی (آرون اکهارت)، با وجود گذشتن هشت ماه از حادثه ای که در جریان آن، پسر بچه شان از دست رفته، هنوز در حالتی از غافلگیری و ناباوری به سر می برند. آنها که در تلاش برای کنار آمدن با غصه از دست دادن بهترین قسمت از وجودشان هستند، هنگام نزدیک شدن به هم، پی می برند چه اندازه با هم غریبه اند.
به نظر می آید، بکا بیشتر تحت تأثیر این ماجرا قرار گرفته، اما هر دوی آنها فرصت تغییر دادن در زندگیشان را دارند ... آیا هاوی می تواند گرمای عشق را در زنی دیگر بیابد، یا آیا بکا می تواند حس فرزندی را در بچه ی دیگری بجوید؟ ... شاید بکا بتواند در متن تفکر چند جهانی، با پذیرفتن این تصور که، "این جهان، تنها سویه ی غمگین ماست، و ما در جهان دیگری به ثانیه های شاد، دست خواهیم یافت"، به آسایش برسد.
داستان زوجی که فرزندشان را از دست داده اند، در قالب کتابهای گوناگون و فیلمها و مجموعه های تلویزیونی مختلف، تارهای احساسی ما را بارها به ارتعاش درآورده و موسیقی حزن انگیز یک ویولون پیش پا افتاده را طنین انداز کرده است، تا ما در این ساخته نیز، در پی شنیدن یک آهنگ سوگوارانه عزاداری باشیم؛ اما نویسنده، دیوید لیندسی-آبایر (با اقتباس از اثری نوشته خودش، که برنده جایزه پولیتزر شده)، و سازنده فیلم، جان کامرون میچل، داستانی با ضرباهنگ مناسب، و مجموعه ای از لحظات با شکوه و تأثرانگیز را خلق کرده اند.
کیدمن، در بهترین نقش آفرینی دوران بازیگریش، به همراه اکهارت، هارمونی اثربخش و مکملی به اندوه مشترک، و غصه های انفرادی زوجی که نقششان را بازی می کنند، بخشیده اند، که غالبا در نجواها و سکوت ایشان، بازتاب می یابد. در مجموع، و در مقایسه با تجربه های پیشین، با محوریت این موضوع، که غالبا چندان هم موفق نبوده اند، این ساخته یک اتفاق است. این فیلم، تأکیدی است بر اهمیت سینما در خلق ثانیه های بزرگ و پر اهمیت، در زندگی فراموش نشدنی و دراماتیک ما.
By Richard Corliss
Time, December 13, 2010, Vol 176, No 24
برگردان رضا هاشمپور
زمستان 1389
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر