سفرنامه سوئد - برگ اول
باوری دارم که مثل خیلی از دیگر باورهایم نمی دانم از کجا سراغ من آمده است، یا دست کم به واسطه کدام پیشامد یا به دنبال کدام سفارش به داشتن آن مفتخر شده ام. این باور بی بنیاد در تمام سفرها به صورت هراسی پیوسته مرا دنبال می کند و سر بزنگاه یقه گیرم می شود؛ باوری که می گوید: "گاهی که میهمان شهری غریبه ای، راننده های تاکسی که به تازه واردیت پی می برند، بی هیچ برو و برگردی تو را سرکیسه خواهند کرد." خدا می داند که این اتفاق، مگر یک مرتبه، و آن هم تنها تا آستانه حادث شدن، در جوار بارگاه هشتمین ستاره تابناک تالار افتخارات ولایت، برای من روی نداد، اما باور است دیگر. باور است و به قدر تمام باورهای ما ریشه در افسانه ها و ناراستیها دارد. بسیاری از باورهای ما، ریشه در ندانستنهامان دارند و اعتمادی که به خویشتنهامان نداریم، یا به ترتیبی، نگذاشته اند بداریم.
امروز، وقتی که از یک فرودگاه کوچک و نسبتا دور، عازم شهر شهر گوتنبورگ بودیم، دست بر قضا مسافر تاکسی مردی عرب تبار شدیم، که رویی گشاده و لبی خندان داشت. من که تبار او را به دنبال مکالمه اش با یکی دیگر از رانندگان حدس زده بودم، در خیال خودم و به آهنگ پیشگیری از سو استفاده احتمالی وی، "پیش نوک" بازی درآورده و از او که احتمالا به نیت خوشامد ما، موسیقی همچین مکش مرگی را به راه انداخته بود، خواستم تا آهنگی عربی هوا کند. آن بنده خدا هم انگار که منتظر باشد حتی ثانیه ای را در طنین انداز کردن مداحی حسین و عباس هدر نداد. محسن (همان راننده) در ادامه و در آینه با لبخندی زیرکانه یادآور شد، همزمان با به زبان آوردن چندین و چند باره تنها یک عبارت: ایرانی! شیعه!
حالا ما بودیم و ملقمه ای از باورهایمان و چیزی شبیه به ترانه، که فارغ از محتوا، جدا آزار دهنده بود. با همین وضعیت، کمی پیشتر که رفتیم، راننده از جایی که نمی دانم کجا بود، مهرنمازخوانیش را بیرون آورد و به من نشان داد و گفت، کربلا، کربل ... محسن بلافاصله به من فهماند که زمان خلوت شدن کار و وقتی که پول کافی جمع کرده باشد، برای زیارت عشق خود (امام حسین) به کربلا خواهد رفت. خدا را شکر! هیچ گونه تردیدی نداشتم کسی که آهنگ زیارت بارگاه ریاست محترم شهدای تاریخ شیعیان، مشغول کسب درآمد است، چشمی به پول برادر هم مذهب خود نداشته و ندارد ... باور است دیگر! چه می شود کرد؟
رضا
شانزدهم سپتامبر
16.09.2011
Gothenburg
باوری دارم که مثل خیلی از دیگر باورهایم نمی دانم از کجا سراغ من آمده است، یا دست کم به واسطه کدام پیشامد یا به دنبال کدام سفارش به داشتن آن مفتخر شده ام. این باور بی بنیاد در تمام سفرها به صورت هراسی پیوسته مرا دنبال می کند و سر بزنگاه یقه گیرم می شود؛ باوری که می گوید: "گاهی که میهمان شهری غریبه ای، راننده های تاکسی که به تازه واردیت پی می برند، بی هیچ برو و برگردی تو را سرکیسه خواهند کرد." خدا می داند که این اتفاق، مگر یک مرتبه، و آن هم تنها تا آستانه حادث شدن، در جوار بارگاه هشتمین ستاره تابناک تالار افتخارات ولایت، برای من روی نداد، اما باور است دیگر. باور است و به قدر تمام باورهای ما ریشه در افسانه ها و ناراستیها دارد. بسیاری از باورهای ما، ریشه در ندانستنهامان دارند و اعتمادی که به خویشتنهامان نداریم، یا به ترتیبی، نگذاشته اند بداریم.
امروز، وقتی که از یک فرودگاه کوچک و نسبتا دور، عازم شهر شهر گوتنبورگ بودیم، دست بر قضا مسافر تاکسی مردی عرب تبار شدیم، که رویی گشاده و لبی خندان داشت. من که تبار او را به دنبال مکالمه اش با یکی دیگر از رانندگان حدس زده بودم، در خیال خودم و به آهنگ پیشگیری از سو استفاده احتمالی وی، "پیش نوک" بازی درآورده و از او که احتمالا به نیت خوشامد ما، موسیقی همچین مکش مرگی را به راه انداخته بود، خواستم تا آهنگی عربی هوا کند. آن بنده خدا هم انگار که منتظر باشد حتی ثانیه ای را در طنین انداز کردن مداحی حسین و عباس هدر نداد. محسن (همان راننده) در ادامه و در آینه با لبخندی زیرکانه یادآور شد، همزمان با به زبان آوردن چندین و چند باره تنها یک عبارت: ایرانی! شیعه!
حالا ما بودیم و ملقمه ای از باورهایمان و چیزی شبیه به ترانه، که فارغ از محتوا، جدا آزار دهنده بود. با همین وضعیت، کمی پیشتر که رفتیم، راننده از جایی که نمی دانم کجا بود، مهرنمازخوانیش را بیرون آورد و به من نشان داد و گفت، کربلا، کربل ... محسن بلافاصله به من فهماند که زمان خلوت شدن کار و وقتی که پول کافی جمع کرده باشد، برای زیارت عشق خود (امام حسین) به کربلا خواهد رفت. خدا را شکر! هیچ گونه تردیدی نداشتم کسی که آهنگ زیارت بارگاه ریاست محترم شهدای تاریخ شیعیان، مشغول کسب درآمد است، چشمی به پول برادر هم مذهب خود نداشته و ندارد ... باور است دیگر! چه می شود کرد؟
رضا
شانزدهم سپتامبر
16.09.2011
Gothenburg